1
گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران
2
استادیار دانشگاه مفید قم
چکیده
عدالت، در سلسلۀ علل احکام است و از آنجا که منابع فقهی و احکام عملی یکی از منابع قانون‌گذار است، عدالت نیز باید به عنوان «تراز و میزانِ» سنجش قوانین در نظر گرفته شود. در این راستا اگر قانونی با آن سازگار نباشد، باید مورد بازبینی قرار گیرد و خلأ موجود در آن برطرف گردد. در این میان، حقوق زنان با عدالتْ بیشتر گره می‌خورد؛ چرا که در زمان‌های گوناگون به انحای مختلف، چه در اجتماع و چه در خانه، ظلم‌هایی به این قشر روا گردیده که باعث عدم تعادل حقوق آنان شده است. یکی از مفاهیم مرتبط با حقوق زن‌ها که به نظر می‌رسد با عدالت ناسازگار است، تعریف «خانه‌داری» است. طبق تعاریف رسمی، خانه‌دار فردی غیر فعال در جامعه و اقتصاد در نظر گرفته شده است. در این مقاله، از زاویۀ عدالت به این تعریف پرداخته شده و با آموزه‌های دینی و حقوقی تطبیق داده شده است تا مشخص شود که نه‌تنها تعریف فوق، تعریفی عادلانه از خانه‌داری نیست، بلکه با نگاه عادلانه، خانه‌داری به عنوان یکی از شریف‌ترین مشاغل لحاظ می‌شود که باید دارای حقوق و مزایای قانونی باشد.
)