بررسی مصداقیّت مصرف اکثر اموال در امور خیریّه، برای سفاهت عارضی با نگاهی بر فقه امامیه

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 مسئول دفتر نهاد رهبری دانشگاه آزاد اسلامی خراسان شمالی

2 عضو هیئت علمی گروه فقه و مبانی حقوق دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد

3 عضو هیئت علمی گروه فقه و مبانی حقوق دنشگاه ازاد اسلامی واحد مشهد

10.30513/cjd.2021.266.1053

چکیده

مصرف تمام یا اکثر اموال در امور خیریه که توسط بعضی از افراد انجام می‌شود یکی از موضوعاتی است که به دلیل غیر متعارف بودن این کار، در خصوص الحاق آن به موضوع سفاهت عارضی، نظرات مختلفی وجود دارد، بعضی از فقهاء به استناد اطلاق آیات و روایات زیادی که در آنها امر به انفاق شده است، این کار را یک عمل سفیهانه نمی‌دانند ولی بعضی دیگر با استناد به آیات و روایاتی که در آنها بصورت مطلق از اسراف نهی شده است و لو در امور خیریه، این کار را اسراف و تبذیر دانسته و قائل به سفاهت عامل آن می باشند و بعضی دیگر در جمع بین این دو نظریه، بحث را بسوی شخص انفاق کننده برده‌اند و ملاک در صدق و عدم صدق سفاهت بر این عمل را، مقدار شناخت و توکل شخص به خداوند دانسته‌اند که در صورت عدم وجود این صفت، کار او را یک عمل سفیهانه می‌دانند و در نهایت نیز می‌توان ضمن دخالت دادن عرف در این مسئله، با بررسی صورتهای مختلف این عمل، بیان داشت که اگر عنصر تکرار در این کار نباشد، نمی‌توان کاشفیت این عمل را در سفاهت شخص انفاق کننده، ادّعا کرد.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

a

چکیده [English]

a

کلیدواژه‌ها [English]

  • a
آموزه های فقه مدنی

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده
انتشار آنلاین از تاریخ 08 فروردین 1400

فایل ها

اشتراک گذاری

ارجاع به این مقاله

آمار