TY - JOUR ID - 268 TI - پژوهشی در دلالت عبارت قرآنی لَا تَعَاوَنُوا عَلَی الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ بر حرمت اعانت بر اثم و عدوان JO - آموزه های فقه مدنی JA - CJD LA - fa SN - 2251-936X AU - احدی, سیف‌الله AU - فخلعی, محمدتقی AD - دانشجوی دکتری فقه و مبانی حقوق دانشگاه فردوسی مشهد AD - استاد دانشگاه فردوسی مشهد Y1 - 2014 PY - 2014 VL - 6 IS - 10 SP - 3 EP - 30 KW - حرمت KW - اثم KW - عدوان KW - معاونت بر گناه DO - N2 - بسیاری از فقها و مفسران به عبارت قرآنیتَعَاوَنُوا عَلَی الْبِرِّ وَالتَّقْوَی وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَی الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ€ بر حرمت اعانت بر اثم و عدوان استدلال کرده‌اند، اما برخی این استدلال را نپذیرفته و با توجه به کاربرد واژۀ «تعاون» و نیز وجود قرینۀ تنزیهی بودن نهی، در دلالت آیۀ شریفه اشکال کرده‌اند. در این جستار پس از بررسی ادلۀ هر دو گروه و تحلیل آرای لغت‌شناسان و مفسران و فقهای اسلامی این نتیجه به دست آمد که کلمۀ «تعاون» و «اعانت» در بیشتر موارد در یک معنا استعمال شده‌اند. همچنین صرفِ دنبال هم بیان شدن و مقابلۀ دو جملۀ پایانی آیۀ شریفه، صلاحیت قرینه بودن برای دلالت نهی بر کراهت را ندارد و اعادۀ فعل تعاون در جملۀ دوم و عدم اکتفا به حرف «لا» بیانگر استقلال این دو جمله است. لذا بر اساس حکم عقل و تناسب حکم و موضوع، دلالت آیۀ شریفه بر حرمت اعانت بر اثم و عدوان، مسلّم است. UR - https://cjd.razavi.ac.ir/article_268.html L1 - https://cjd.razavi.ac.ir/article_268_a4f7c379bc654f42c6ac354add8d5355.pdf ER -